سلام علیکم اینجانب و همسرم از خرداد ۹۷ به دلیل اختلافات جدا از هم زندگی می کنیم و البته هنوز طلاق هم اتفاق نیفتاده است. از آن تاریخ دادگاه حضانت دختر هفت و نیم ساله را باعنوان مصلحت به مادر داد و مادر پس از قطعیت حکم حضانت به مدت ۳۸۶ روز مانع از ملاقات اینجانب با دخترم شد و اظهار می داشت فرزند مشترک خودش مایل نیست که در همین فاصله زمانی پزشکی قانونی اعلام کرد فرزند مشترک با فشار و القاء مادر از ملاقات خودداری می کند که همان دادگاه با سلب حضانت از مادر و واگذاری آن به اینجانب، بر ضرورت تداوم حضانت تا ۱۸ سالگی تاکید کرد. اما دادگاه تجدیدنظر به عنوان شرع و اینکه دختر ۹ ساله از مدار حضانت خارج شده و علیرغم آنکه در سال ۹۷ به نام مصلحت واگذاری حضانت به مادر را تایید کرده بود، ضمن نقض حکم دادگاه اعلام کرد صرف نظر از مصلحت طفل( که در قانون هم به آن اشاره شده است) فرزند مشترک خودش می تواند تصمیم بگیرد با پدرش ملاقات کند یا خیر که مجددا از زمان صدور حکم در دادگاه تجدیدنظر از خرداد ۹۹، مادر مانع از ملاقات اینجانب با فرزند مشترک شده است. نظر به اینکه قانونگذار در خصوص ملاقات کودک تازه بالغ شده ( واینکه که مختار است به هیچ عنوان با پدر ملاقاتی نداشته باشد) سکوت نموده لذا لاجرم می بایست به حکم شارع مقدس رجوع شود، خواهمشند است راهنمایی بفرمایید؛ آیا دختر ۹ ساله به درجه ای از بلوغ فکری رسیده که انتخاب نماید به هیچ عنوان با پدرش ملاقاتی نداشته باشد؟ آیا این انتخاب تالی فاسد برای دختر ۹ ساله در اجتماع ایجاد نمی نماید؟