بسمه تعالی باعرض سلام و ادب خدمت مرجع عالیقدر جهان تشیع این سئوال و طرح مسئله صرفا فقهی است احتراما به استحضار میرساند اینجانب بانویی۳۰ ساله هستم که بعد از گذشت ۸ سال زندگی مشترک باهمسرم بخاطر اختلافات فی مابین تصمیم بر جدایی گرفتیم که متاسفانه ایشان بدوا به خاطر بازگشت من به زندگی با تصمیمات غلط و ایجاد آزارهای روحی و جسمی و پرونده سازی در دادگاه های مختلف به عناوین اتهامی مختلف سعی در نادم نمودنم از متارکه داشته که حاصل نشده و اینجانب قصد برگشت به زندگی مشترک با ایشان را ندارم. فی الحال پس از گذشت ۱۸ ماه از این جدایی و متارکه و سکنی بودنم در خانه پدری ، ایشان بدون پرداخت نفقه ای به اینجانب حتی به صورت قانونی و باعنوان نمودن اینکه مرا طلاق نخواهد داد موجبات عسر و هرج اینجانب رافراهم آورده است. این در حالیست که بنا بر شرع اسلامی ایشان مصون از ارتباط با زنی غیر هستند ومیتوانند پاسخگوی نیازهای خود باشند . آیاشارع مقدس برای امثال من که هرگز به زندگی قبلی رجوع نخواهند کرد وهمسرانشان با لجاجت سعی در بطلان عمرشان داشته و آنان را آزار میدهندتدبیری ندارد؟ برای چون منی که در عنفوان جوانی و شرایط فعلی جامعه به سختی میتوان غرائز خود را بی پاسخ گذاشت آیا چاره ای جز تحمل این بلا وجود ندارد؟ سئوال بطور مشخص این است: با توجه به اینکه بنده به هیچ عنوان قصد بازگشت ندارم و ایشان با استفاده از ابزارهای قانونی سعی دارد تا مرا درمانده و خسته و از تشکیل یک زندگی جدید با تعویق در دادن طلاق ناموفق نماید: آیا بنده میتوانم شرعا بعد از گذشت این ایام و با توجه به احتیاجاتم یکطرفه اقدام به جاری کردن صیغه طلاق کنم؟ در صورت امکان و حق شرعی طلاق یکطرفه آیا این مدت ۱۸ ماه گذشته من باب ایام عده کفایت میکند یا باید بعد از جاری شدن صیغه طلاق این زمان لحاظ گردد. با تشکر